W trakcie pierwszych konsultacji terapeuta ocenia para spełnia odpowiednie warunki do podjęcia terapii. Niedostateczna motywacja do zmiany relacji i zachowań, głębokie zaburzenia emocjonalne i/lub psychiczne u jednego czy obojga małżonków czy stałe zaangażowanie jednego z partnerów w związek z osobą trzecią., to tylko niektóre z przeciwwskazań do terapii.
W ujęciu psychodynamicznym po konsultacjach proponuje się partnerom podjęcie terapii indywidualnej – każda osoba z innym terapeutą. Ma ona na celu wewnętrzne wzmocnienie, ugruntowanie własnego “ego” i uświadomienie istoty konfliktów wewnętrznych, które rzutują na wzajemną relację. Staje się to podstawą do rozwiązania trudności przez samych uczestników terapii.
Koncepcja psychodynamiczna terapii par uwzględnia nie tylko wymiar interpersonalny, ale również wymiar intrapersonalny – skupiając się na konfliktach wewnętrznych.
Ważnym elementem oddzielnej psychoterapii partnerów jest możliwość utraty neutralności terapeutycznej. Wiąże się z ona z utrójkątowieniu relacji między terapeutą i parą klientów, w którym partnerzy, zawsze nieświadomie, dążą do wykluczenia drugiej osoby i znalezienia się w uprzywilejowanej relacji emocjonalnej z terapeutą (tzw. trójkąt dramatyczny).
Zasadnicze problemy w związkach:
- zniekształcenie i rozproszenie granic interpersonalnych między partnerami,
- niejasne identyfikacje partnerów/małżonków
- uzyskiwanie satysfakcji z fantazji, a nie z realności,
- trudności radzenia sobie ze stratą i separacją,
- próby zachowania, często fantazyjnych rodzajów związku,
- próby manipulowania małżonkiem lub innymi członkami rodziny w celu zachowania sztywnej ich wizji .